Verzaameling van een ses-en-tnegentig-tal differente gedichten, door onderscheidene beminnaaren der dichtkunde ter gelegenheid van den ongelukkige brand in den Amsteldamsche schouwburg, ontstaan op maandag den XIde Mey 1772. Waar onder twe-en-dertig, die geheel nieuw, en nimmer in het licht geweest zyn. Amsterdam, F.H.Demter, [1772]. [Gebonden met: (2)] Bespiegeling op den akeligen brand van den Amsteldamschen -schouwburg […] Amsterdam, J. Kok, [1772]. [en met: (3)] Ontzaglyke doch nuttige bes

De Amsterdamse uitgever Demter heeft er kennelijk naar gestreefd zoveel mogelijk stukjes over de schouwburgbrand uit te geven. En als ze elders waren verschenen, drukte hij ze na. Aan het eind van zijn verzameling van 96 stuks geeft hij bovendien een Naauwkeurige lyst, van alle de geschriften, dichtstukken, en plaaten, enz. die behalven deze verzameling van gedichten, wegens den brand des Amsteldamsche schouwburg in het licht zyn gekoomen … Dat zijn er nog eens 54, en daarvan zijn er acht hier bijgebonden, waaronder de twee spraakmakendste: de ‘Ontzaglyke doch nuttige beschouwing’ van Johannes Christiaan Mohr (hier in zesde (!) druk) en de reactie daarop van Betje Wolff, ‘Zedenzang aan de menschenliefde, by het verbranden des Amsteldamschen schouwburg’. De Amsterdamse boekhouder Mohr betoogt in zijn dichterlijk debuut – er zou nog heel wat rechtzinnige poëzie volgen – dat de brand een uiting was van Gods toorn over het onzedelijk toneelspel. Men mocht zijns inziens de handen dichtknijpen dat de Heer het bij 18 doden gelaten had. Betje Wolffs antwoord aan de orthodoxie, waarin zij haar tegenstanders aanspreekt met Gy, booze dweepers, ontaarde menschen, schynheiligen, lokte vanzelfsprekend weer andere pamfletten uit.