Hippokreen-ontzwaveling. Amsterdam, J.H. Liedermooij, 1838.

Hekeldicht waarin de anonieme auteur zowel het dwergenregiment van waanpoëeten ervan langs geeft als de jonge, Byron navolgende romantici. Vooral Beets en Hasebroek moeten het hier ontgelden. Pas jaren later bleek de schrijver Willem Hecker te zijn, toen een 23-jarige student in Groningen, later hoogleraar aan dezelfde universiteit. In 1839 verscheen van de 'Hippokreen-ontzwaveling' een tweede druk met nog wat extra klappen voor Hasebroek, waarschijnlijk wegens diens ongunstige beoordeling in 'De Gids' van 'Dichterlijk mengelwerk' (1836) en 'Rietscheutgalmen'(1838), twee dichtbundels van Hecker en zijn vrienden Bennink Janssonius en Lesturgeon. Met hippokreen doelde Hecker op de mythe van de berg Helikon in Griekenland. Ergens op die aan de god Apollo en de negen Muzen gewijde zangberg was een bron, de Hippoukrene, waarvan het water de dichters inspiratie kon geven. Hecker achtte die bron inmiddels zo vervuild door kwade zwaveldampen, dat een schoonmaakactie (ontzwaveling) noodzakelijk was. In 1844 liet hij een tweede hekeldicht volgen, 'Quos ego!' geheten, oftewel Ik zal ze!.