De Bataafsche menschlijkheid, of De gevolgen der tweedracht, betoogt uit de rampen van het vaderland, in vijfhonderd twee-en-zestig scherp-dichterlijke sluitvaerzen en rondborstige vraegen, naar de rechten van den mensch, voor de tribune der eendracht door Janius [sic!] Laconicus Franco Batavus. Voor rekening van den autheur. Leiden, J. van Thoir, 1801.

In de ‘Bataafsche menschlijkheid’ verdedigt de dan 72-jarige Le Francq van Berkheij met de grote taalvaardigheid die hem altijd eigen is geweest zijn jarenlang ijveren voor vaderland en Oranje, twee begrippen die voor hem onafscheidelijk zijn. Het dichtstuk telt 563 (geen 562 zoals de titel zegt) strofen van 6 versregels, waarvan de laatste steeds eindigt op Menschlijkheid. Als vanouds wijst de Leidse lector op al het onheil door de patriotten en hun Franse geestverwanten over het land gebracht. In de tweede druk van 1804 die onder zijn eigen naam verscheen, werd het dichtwerk uitgebreid met 240 pagina’s autobiografisch proza, waarin hij nogmaals uiteenzet wat hem tussen 1780 en 1800 is aangedaan door zijn patriotse stadgenoten. Die tweede druk is kennelijk in een aantal steden verboden. Uitgever Van Thoir meldt tenminste op de laatste pagina van een andere uitgave, ‘Ernstige en boertige vertellingen mijner jeugd’ van 1804: In de Steden waar de Bataafsche Menschlijkheid, met de Verdediging van den Stadhouder der Vereenigde Nederl. en deszelfs Doorl. Huis, niet verboden is, wordt dezelve aan de eerstkomende afgegeeven. En zal niet weder herdrukt worden. De titelplaat werd eerder gebruikt in Berkheijs ‘Snerpende hekelroede’ van 1787, maar op octavo-formaat, zodat ornamenten en teksten rond de afbeelding daar zijn weggevallen.