Adelaart, of De zegepraalende deugd; tooneelspel. Vertaald uit het Frans. Amsterdam, Gerrit ten Boekelaar, 1774.

Adelaart’ gaat terug op een toneelstuk van de Engelse schrijver George Lillo, getiteld ‘The London merchant, or the history of George Barnwell’ (1731), een sentimenteel burgerlijk drama dat in die tijd zeer populair was. Mercier (1740 – 1814) maakte er een Franse versie van, ‘Jenneval, ou le Barnwell françois’, maar week daarbij zo af van het oorspronkelijke dat het in feite een nieuw stuk is geworden. Zo vond Mercier dat er geen moordenaar in mocht voorkomen, omdat niets minder gemeenschap met elkander heeft, dan het tooneel en het schavot. De vertaler is onbekend. In zijn lijst van literaire genootschappen groepeert Kloek ‘Pectora mollescunt’ bij de toneelgezelschappen en tekent erbij aan: Blijkens werk zeer waarschijnlijk zinspreuk van een of enkele personen. Hilman schrijft de twee vertalingen van het stuk in zijn bibliotheek toe aan respectievelijk B. Douwes (1770) en G. van Spaan/J. de Veer (1777). De laatsten komen gezien het jaar van uitgave in ieder geval niet in aanmerking.