Het rechtsgeding van Johan van Oldenbarnevelt, Rombout Hogerbeets en Huig de Groot, treurspel. [2e druk.] Amsterdam, Jan van der Heyden, 1760.

Bijna 70 jaar was Duim (1673 – 1754) toen hij in 1742 het eerste van een reeks deels aan belangrijke gebeurtenissen uit de vaderlandse geschiedenis gewijde toneelstukken uitgaf. Negen jaar later, in 1751, verscheen als veertiende en laatste het treurspel ‘Alexander en Artemize’. Hij was een van de zeer weinigen in die tijd die niet vertaalden of bewerkten, maar oorspronkelijke stukken schreven. Levensbijzonderheden over Duim zijn er nauwelijks; hij was schuijermaecker en speelde ook toneel, evenals zijn zoon Izaak, de schouwburgdrukker. De beroemde Duitse (toneel)schrijver Lessing heeft hem in zijn ‘Hamburgische Dramaturgie’ de eer aan gedaan zijn kritiek op de ‘Zaïre’ van Voltaire terecht te noemen, maar Duims verbeterde versie van het stuk, ‘Zaïre, bekeerde Turkinne’ getiteld, noemde hij een misslungene Verbesserung en voegde daar nog aan toe: Der einzige unverzeihliche Fehler eines tragischen Dichters ist dieser, dasz er uns kalt läszt. Het stuk is overigens nooit opgevoerd, evenmin als deze ‘Johan van Oldenbarnevelt’ of een van de andere historiestukken.